Хүн төрөлхтний хөгжлийн энэ хурдтай, мэдээллийн энэ их урсгал дунд залуу үеийнхэн амьдралынхаа жинхэнэ утгыг хааяа алдаж байна. Амжилт, бүтээмж, зорилго, хөтөлбөр гэсэн үгс бидний өдөр тутмын толь бичгийг дүүргэж, харин “амьсгалах”, “мэдрэх”, “бодох” гэх энгийн боловч язгуур ойлголтууд мартагдаж байна. Энэ үед Playtime хөгжмийн наадам бол зүгээр нэг фестиваль биш ухамсартай зугтах, өөрийгөө чимээгүйхэн эрж хайх, тэр дундаа цэнэглэх сэтгэл зүйн аялал болон хувирчээ.

Орчин цагийн залуусын амьдрал гаднаа олон сонголттой мэт боловч дотроо эргэлзээтэй, зорилгогүй, хэт ачаалалтай болчихсон. Инстаграмын төгс дүр төрх, хиймэл ухааныг дагасан бүтээмжийн дарамт, эдийн засгийн тодорхойгүй ирээдүй, энэ бүхэн ухаан санаанд нөлөөлж, хүний жинхэнэ “би”-гээ мэдрэх мэдрэмжийг бүдгэрүүлдэг. Тийм учраас Playtime бол “зугтах” арга биш. Харин ч дотогшоо алхах боломж юм.

Хөгжим бол зугаа биш. Хөгжим бол гүн сэтгэл зүйн заслын хэрэгсэл. Тайзны чимээ шуугиан дундах ганц дуу хоолой нь зарим үед хүний сэтгэлийг эмчилдэг цорын ганц эм болдог. Байгаль дунд, ухаалаг утаснаас ангид, чимээгүйхэн зогсож байхад өөрийнхөө зүрхний хэмнэл л үлддэг. Тэр хэмнэлийг дахин сонсох боломжийг л Playtime олгож байна.

Фестивалийн орон зайд хамт байхын мэдрэмж бий. Ганцаардлын эсрэг хариулт ч энд бий. Бусдын инээмсэглэл, танихгүй хүний бүжиг, нэг дууг хамт дуулах тэр агшин бол сэтгэлзүйн эмчилгээний хэлбэр. Нийгэмд хүлээн зөвшөөрөгдөх ёстойгоо тодорхойлох гэж өөрийгөө төөрүүлсэн залуу хүн тэр агшинд “зөвхөн өөрийнхөөрөө байх” эрхээ сэргээн мэдэрдэг.

Playtime бол ганц уриатай наадам биш. Энэ бол "play" хэмээх гүн утгатай үйл үгийн эргэн ирэлт. Үггүй ч амьсгалдаг, дуу чимээгүй ч сэтгэлд нэвтэрдэг тийм л гүн аялал. Хүн болгон бусдад зориулж амьдрах зуур өөрийгөө алддаг. Харин Playtime бол тэр алдсан “би”-гээ дахин олж харах боломж. Энэ цаг үеийн хамгийн чухал товчлуур нь “play” болсон байна. Түүнийг дарна гэдэг бол өөрийгөө дахин сонсох шийдвэр юм.